Rozdział 2

Grupka chłopaków w moim wieku lub troszkę starszych stała oparta o mojego jeepa. Kto tam stał? Bladego pojęcia nie mam. Wiem tylko, że gdzieś już widziałam te blond farbowane włosy. Wyjęłam klucze od mojego pojazdu i niepewnie podeszłam do auta.

- Przepraszam...- powiedziałam przeciskając się przez kilku dobrze zbudowanych mężczyzn.

- Hola hola! To twoje auto?- spytał jeden. Odwróciłam się i zmierzyłam go wzrokiem. Ciemna burza loków opadała mu na czoło, a on zdenerwowany co chwile poprawiał uczesanie.

- Moje.- odpowiedziałam cicho.

- Przydało by mi się takie.- powiedział i podszedł do mnie. On zrobił krok a ja się cofnęłam, po kilku metrach moje ruchy oniemożliwiło auto a chłopak w przeciągu kilku sekund znalazł się na tyle blisko mnie, że czułam jego zimny oddech na skórze.

- Nie możesz mi go zabrać, tylko to mi po nim zostało...- mówiąc te słowa zadrżała mi warga. To było moją oznaką słabości, z której zielonooki mnie wyśmiał.

- Po kim słońce?- syknął. Nie odpowiedziałam co mu się nie spodobało. Złapał palcami mój podbródek i zmusił bym patrzyła mu w oczy.

- Po...- nie dokończyłam, gdyż mój wzrok napotkał uśmiechniętą twarz blondyna, którego "poznałam" rano. Gdy nasze spojrzenia się spotkały chłopak jakby ożył.

- Zostaw ją Styles, widzisz przecież, że się boi.- podszedł do nas i oderwał dłoń owego Stylesa ode mnie.

- O to chodzi.- syknął przez zaciśnięte zęby.

- Harry zostaw!- powiedział ostro blondyn na co brunet jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki oderwał się ode mnie i w dosłownie sekundzie uspokoił. Stanął, wziął kilka głębokich wdechów i wydechów, po czym spojrzał mi prosto w oczy.

- Czy mogę już jechać?- spytałam.

- A spierdalaj...-odpowiedział brunet z lokami. Na jego słowa otworzyłam auto, w którym już po chwili się znajdowałam i odpaliłam silnik. Odjechałam z tego miejsca jak najszybciej potrafiłam. W pośpiechu dojechałam do domu. Instynktownie spojrzałam na wszystkie okna. "No super, jeszcze jej nie ma"- pomyślałam, po czym spojrzałam na zegarek -21:38. No błagam? Jakiej osoby nie ma jeszcze w domu o tej porze po pracy? Wzięłam do ręki torebkę i kubek z moją kawą. Wypiłam ostatnie łyki napoju, po czym wyszłam z auta. Weszłam do domu i zdjęłam z siebie kurtkę oraz buty. Od razu pobiegłam do łazienki, w której wzięłam ciepły i kojący prysznic. Zmyłam z siebie całe to dzisiejsze dziwne zdarzenie i poszłam do siebie do pokoju. Wybrałam jakąś zwykłą piżamę, po czym się w nią przebrałam. Wskoczyłam do łóżka i otuliłam się ciepłą kółdrą, nawet nie wiem kiedy zasnęłam. Rano jak zwykle obudziło mnie słońce a nie mama. Odruchowo spojrzałam na komodę, do której Ella zawsze przykleja karteczki z informacją. "Musiałam wyjść wcześniej do pracy, zrobiłam ci naleśniki - są na dole, miłego dnia. Buziaki, mama." 

- Codziennie to samo.- szepnęłam pod nosem sama do siebie. Leniwie wyszłam z łóżka i poszłam do łazienki. Wykonałam poranną toaletę i związałam włosy w luźnego koka. Wyraźnie podkreśliłam oczy a na policzki nałożyłam niewielkiej ilości róż. Założyłam na siebie wcześniej wybrane ciuchy. Zadowolona z efektu wyszłam z pokoju łapiąc przy tym swojego iPhona i torebkę. Zeszłam na dół i minęłam kuchnię, w której na blacie leżały naleśniki. Nie miałam ochoty na jedzenie więc po prostu wyszłam z domu. Było już dosyć wcześnie, więc postanowiłam iść do szkoły pieszo. Przyjemne promienie słońca łaskotały moją bladą skórę. Włożyłam w uszy słuchawki i zaczęłam słuchać mojej listy. W pewnym momencie poczułam jak ktoś delikatnie wyjmuje słuchawkę z moich uszu.

- Co ty robisz?- odwróciłam się i od razu rozpoznałam niebieskookiego. No bo w końcu jak nie zapamiętać farbującego się na blond chłopaka?

- Możemy pogadać.- stwierdził a nie zapytał.

- Y nie? Nie możemy?- powiedziałam.

- Jesteś mi coś winna, gdyby nie ja pewnie byłabyś bez auta i nie miała byś nić po tym swoim...- nie dokończył, gdyż wymierzyłam mu mocny policzek.

- Nie wiesz o kogo chodzi i uwarzaj na słowa!- krzyknęłam. Stanął blisko mnie i wyszeptał mi do ucha.

- Maleńka, nie wiesz z kim zadzierasz.- szepnął, po czym musnął ustami płatek mojego ucha. W tamtej chwili miałam ogromne szczęście. Zatrzymał się zamochód a szyba otworzyła.

- Wsiadaj Camile, podwiozę cię! I może twojego znajomego też...- powiedziała entuzjastycznie Kath.

- To nie jest mój znajomy i on tu zostaje.- powiedziałam patrząc prosto w rozzłoszczone tęczówki blondyna, po czym szybko wsiadłam do samochodu przyjaciółki.- Dziękuję.- szepnęłam, gdy odjechałyśmy.

NASTĘPNY ROZDZIAŁ JUTRO JEŚLI BĘDZI 10 KOMENTARZY